“Najpierw pojawiły się nudności. I to bardzo szybko, bo już na początku drugiego miesiąca. Nie minęło kilka dni, a dołączyły do nich poranne wymioty, które około trzeciego miesiąca bardzo się nasiliły. Często wymiotowałam również w ciągu dnia. Jeżeli chodzi o trzeci miesiąc, to dolegliwości były już naprawdę bardzo intensywne.

Nad ranem, około czwartej, piątej, wybudzały mnie wymioty. (…) Nawet nie mogłam dobrze umyć zębów, bo od razu robiło mi się niedobrze, wręcz mnie dusiło. Nie byłam w stanie normalnie funkcjonować.

(…) Później [wymioty] zaczęły pojawiać się w ciągu dnia. I wtedy trudno już było mówić o jakimkolwiek odżywianiu. Najgorsze były dni, kiedy rzeczywiście nie mogłam nic jeść. Najwyżej coś w rodzaju kromki chleba z masłem, którą i tak po pewnym czasie zwracałam.

I tak przez kilka dni w tygodniu. Całkowicie wybijało mnie to z normalnego rytmu. Kiedy intensywność wymiotów była największa, zdarzały się one średnio pięć razy dziennie, zazwyczaj jakiś czas po posiłkach. Czasem po zjedzeniu owoców – jabłka, gruszki, arbuza – dolegliwości dopadały mnie już po piętnastu minutach. Po prostu nie wiedziałam, co mam jeść, aby nie wymiotować. Mój organizm sam odrzucał wybierane przeze mnie produkty.

(…) [Ale] myślałam wtedy, że w ciąży takie objawy są normalne. Niektóre mamy wymiotują, inne nie. I wydaje mi się, że bardzo dużo kobiet oczekujących dziecka myśli w ten sposób. Jakoś nie przyszło mi do głowy, żeby porozmawiać z moją ginekolog o tych wymiotach. Nie pomyślałam, że mogę poprosić o pomoc.

(…) Wtedy lekarka wyjaśniła mi, że leczenie jest bezpieczne, stosowane w Stanach Zjednoczonych od kilkudziesięciu lat. (…) Efekty pojawiły się od razu i byłam nimi bardzo pozytywnie zaskoczona. W ogóle nie wymiotowałam, nawet nie czułam żadnych mdłości. (…) Mogę jeść, co chcę. Nie wymiotuję. Śmiało mogę powiedzieć, że leczenie diametralnie zmieniło moje funkcjonowanie w ciąży”.